25 / 94
24
— Tervhen, Tal
ʼ
v. Minä voin mända sinunke, vaiše ezmäi ven poigan
babannoks. Poig om völ lujas pen
ʼ
, — andoi vastusen mam.
— Hüvä, minä varastan sindai täs, ala manita, — sanui Tal
ʼ
v.
— Minä tulen pigai, — sanui mam da joksi külähä poiganke.
Bab varasti jo heid. Hän valoi suren hulan kürzan jäl
ʼ
gmäižes jauhospäi.
— Tulgat pigemba, minun armhad! Ištkatoiš stolan taga da mujagat
minun kürzid. Se om kuti läm’ päiväine, — sanui bab.
— Minä en sönd nikonz ningomid magukahid kürzid, — ihastui Van
ʼ
oi.
Naine seižui kesk pertid vähäižen da sanui:
— Sögha Van
ʼ
oi, a minei tarbiž lähtta, minä rigehtin.
Bab ei tahtoind pästta händast, no hän avaiži uksen i kadoi vauktaha
uhoze.
Naine astui tedme da prostihe ičeze kodinke. Ka Tal
ʼ
v-ki om lähen, tegihe
völ vilumb da vilumb.
Siloi hän kulišti ičeze poigan änen:
— Varasta, mamoi, varasta, Tal
ʼ
v! Minä toin teile kürzan! Ei voi mända
adivoihe lahjata. Tal
ʼ
ven pertiš om vilu, a baban kürz om läm’ da kehker, kuti
päiväine. Se lämbitab teid!
Tal
ʼ
v kacuhti kürzaha da muhahti.
— Elägat, kevät varastagat! A minei tarbiž leta Pohjoižehe, — sanui
Tal
ʼ
v da kadoi.
— Mamoi, mikš Tal
ʼ
v ei otand minun kürzad? — küzui Van
ʼ
oi.
— Tal
ʼ
v tahtoi, miše sinä söižid necen kürzan hänen tagut, — nagroi
mam.
Van
ʼ
oi ei el
ʼ
gendand nimidä, vaiše söi magukahan kürzan.
Kändi
Marina Ginijatullina
1. Tuli-ik naine adivoihe Tal
ʼ
vennoks?
2. Mikš Tal
ʼ
v ei otand poigal kürzad?
3. Ken paštoi hulan kürzan?